دانشمندان برای پاسخ به این پرسش، روش‌های بسیاری را که برای حذف کربن‌دی‌اکسید از جوّ وجود دارد در نظر می‌گیرند، از قبیل جذب به‌وسیلۀ گیاهان، حل شدن در اقیانوس‌ها، و تولیدِ تدریجیِ صدف‌های دریایی و سنگ‌های کربناتی. جزئیات این فرایندها نسبتاً پیچیده است و عدم‌قطعیت‌هایی نیز در آن‌ها وجود دارد؛ ضمن اینکه پاسخ به پرسش بالا به این نیز بستگی دارد که تا قبل از توقفِ تزریق کربن‌دی‌اکسید به جوّ، در مجموع چه مقدار از این گاز را اضافه کرده‌ایم، اما به‌طور خلاصه می‌توان شناخت کنونی‌مان را این‌گونه بیان کرد:
برای چند دهۀ نخست، زمین و اقیانوس‌ها با سرعت نسبتاً زیاد، کربن‌دی‌اکسید را جذب خواهند کرد، لذا حدود یک سوم از تمام کربن‌دی‌اکسیدی که از دوران پیشاصنعتی به جوّ اضافه کرده‌ایم، در مدت 20 تا 50 سال حذف می‌گردد. اما بعد از آن، نرخ حذف کربن‌دی‌اکسید به‌شدت کُند می‌شود. حتی بعد از 2000 سال، چیزی بین 15% تا 40% از کربن‌دی‌اکسیدی که اضافه کرده‌ایم همچنان در جوّ باقی خواهد ماند، و ده‌ها هزار سال طول می‌کشد تا غلظت کربن‌دی‌اکسید به‌طور کامل به مقدار پیشاصنعتیِ خود بازگردد. (در این بحث، تنها فرایندهای طبیعی را در نظر گرفتیم، اما چه بسا در آینده از ترفندهایی استفاده کنیم که می‌توانند کربن‌دی‌اکسید را از جوّ بزدایند.)