گرچه کاوشگرها و سطح‌نشین‌ها می‌توانند آزمایش‌هایی را بر روی نمونه‌هایی از جوّ و سنگ سطحی انجام دهند، آزمایش‌ها باید از قبل طراحی گردد و تجهیزات لازم درون فضاپیما جا داده شود. یک راه برای حذفِ این محدودیت‌ها، طراحیِ مأموریت‌هایی است که در آن‌ها بتوان نمونه‌ها را از سایر دنیاها جمع‌آوری کرد و برای مطالعۀ دقیق‌تر به زمین آورد. تا این تاریخ، تنها چند «مأموریت نمونه‌آور» به ماه و تعدادی سیارک انجام شده است، به علاوۀ مأموریت موسوم به استارداست که در سال 2006 غبار دنباله‌دار را در یک «عبور از نزدیک» جمع‌آوری کرد و به زمین آورد. یکی از مأموریت‌های اخیر ناسا از این نوع، مأموریت اُسیریس رِکس است که در 2018 سیارک بِنو را لمس کرده، نمونه‌ای را جمع‌آوری نمود. طبق برنامه، این نمونه قرار است در سپتامبر 2023 به زمین برسد (شکل 7-19). سیارک‌هایی مانند بِنو، از نظر علمی بسیار مورد علاقه‌اند، زیرا عقیده بر این است که حاوی مواد نسبتاً بِکر از دوران بسیار اولیه در تاریخ منظومه شمسی می‌باشند. به‌علاوه، بِنو یکی از چند سیارکِ شناخته‌شده‌ای است که ممکن است روزی به زمین برخورد کند، و مأموریت اُسیریس رِکس به دانشمندان کمک کرد با دقت بیشتر، ویژگی‌ها و مدار آن را بشناسند تا در آینده بهتر بتوانند احتمال برخورد آن را محاسبه کنند. نتایج حاصل نشان می‌دهد که بِنو بین سال‌های 2175 و 2300 با احتمال حدود «1 در 1750» به زمین برخورد خواهد کرد. توجه نمایید علاوه بر اینکه احتمال این رویداد کوچک است، آنقدر هم در آیندۀ دوری قرار دارد که می‌توان امیدوار بود تا آن زمان به فناوری لازم برای منحرف کردن تهدید‌های بالقوۀ برخورد دست یابیم [بخش 6-4].

شکل 7-19: بازوی روباتیِ فضاپیمای اُسیریس رِکس هنگام تماس با سطح سیارک بِنو، و جمع‌آوری یک نمونه.

کتاب «حیات در کیهان» ، صفحه 308